Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Η συνθήκη του Βουκουρεστίου υπογράφτηκε στις
28 Ιουλίου/10 Αυγούστου και όριζε τα σύνορα της
Ελλάδας ανατολικά έως το Νέστο, βόρεια μέχρι το
Πετρίτσι, τη Γευγελή και το Μοναστήρι και δυτικά
έως την Κορυτσά ενώ και η Κρήτη περιερχόταν
στο ελληνικό κράτος. Παρέμεναν όμως και πάλι
ασαφή τα ζητήματα της Β. Ηπείρου και των
νησιών του Αιγαίου. Η Ελλάδα είχε κατορθώσει
να απελευθερώσει το μεγαλύτερο τμήμα της
Μακεδονίας, σημαντικό μέρος της Ηπείρου και
ένα μέρος της δυτικής Θράκης. Δεν κατόρθωσε να
απελευθερώσει το βόρειο τμήμα της Μακεδονίας
(σημερινή νότια περιοχή του κράτους των
Σκοπίων) με την ακμαία ελληνική πόλη του
Μοναστηρίου, το οποίο κατέλαβαν οι Σέρβοι και
τη βορειοανατολική Μακεδονία με τις ελληνικές
πόλεις του Μελένικου, της Τζουμαγιάς και της
Στρώμνιτσας, που παραχωρήθηκε στη Βουλγαρία.

Το καθεστώς των νησιών του Αιγαίου, πλην των
Δωδεκανήσων, παρέμενε εκκρεμές μετά και τη
Συνθήκη του Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου/10
Αυγούστου 1913) με την οποία έληγε ο
Β΄Βαλκανικός Πόλεμος. Μετά από πιέσεις των Μ.
Δυνάμεων η Ελλάδα δέχτηκε να αποσύρει τα
στρατεύματά της από τη Βόρεια Ήπειρο με
αντάλλαγμα την οριστική παραχώρηση των νησιών
του Αιγαίου. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις με
Διακοίνωσή τους παραχώρησαν οριστικά τα
απελευθερωμένα από το ελληνικό ναυτικό νησιά
στην Ελλάδα, εκτός από την Ίμβρο, την Τένεδο
και τη Μεγίστη (Καστελλόριζο), στις 13
Φεβρουαρίου 1914, πράξη την οποία δεν δεχόταν
η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Νωρίτερα οι Μ.
Δυνάμεις και η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν
δεχτεί την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, η
οποία έγινε επίσημα την 1η Δεκεμβρίου 1913.